Perspectief!

Inmiddels zijn we vier weken verder na het bejubelde nieuws over het eerste deel van de behandelingen. De ingeslagen weg vervolgen is het credo, maar vanzelfsprekend is het zeker niet. Het normale leven komt weer langzaam op gang wat zich dan weer uit in een sterke toename van Covid-19 patiënten. Extra maatregelen lijken onontkoombaar net nu de zorg de achterstanden heeft ingelopen.

Inmiddels ben ik zelf gestart met immunotherapie. De bekende route naar het ziekenhuis, de lange gang door, lift in en dan schoorvoetend de druk op de knop om de deur te openen naar de dagbehandeling. Een zaal vol lotgenoten, saamhorigheid in de strijd tegen kanker. Daar zitten we weer: infuus aansluiten, social talk met de buurman en verpleegkundigen . Toch maar even een boekje erbij om de tijd te doden. Twee uur later wordt ik vrijgegeven, gauw naar huis bellen of ze me komen halen.

Wat zal deze kuur brengen? Bijwerkingen vragen om alertheid? De lijst is oneindig lijkt het wel. Een dag later stond een controle bezoek bij de radioloog op het programma. Tien minuten was daarvoor gereserveerd: ruim 30 minuten later komen we naar buiten waarbij de radioloog ons naar de uitgang begeleide. De meest bemoedigende woorden was de mededeling dat hem is opgevallen dat mijn fitheid tijdens het bestralen en ook nu opvalt en dat zijn ervaring daarmee over het algemeen positief is. Weliswaar geen academisch onderzoek dat dit bevestigd maar zeker motiverend. Nog meer dan voorheen is onze hoop gevestigd op immunotherapie: slaat deze aan, kan het lichaam er mee overweg, nu de eerste behandeling heeft plaatsgevonden. Nog een jaar te gaan, elke twee weken de weg naar het ziekenhuis, in afwachting van de zes wekelijkse controle van vooruitgang en herstelvermogen van het lichaam.

De komende weken staan in het teken van re-integratie. Wat kan wel, wat is verantwoord en hoe gaan we dat indelen. Zelf ben ik er wel uit, maar ja is dat maatgevend? De tijd zal het leren. Er is ook geen draaiboek voor.

Met de borst vooruit, hoofd omhoog en vol positieve intenties gaan we de komende weken en maanden in. Wat het brengt is niet bekend maar dat geldt voor iedereen. Ik weet wat moet en daar gaan we voor. Er gloort licht aan de horizon. Ver weg maar toch. Ons vertrouwen en onze wilskracht zijn gesterkt door deze 6 maanden van afzien. Wij gaan voor het maximale en niets dat ons daarin tegenhoud.