Lieve papa...

Lieve papa, deze week geen blog van jou. Wél een aan jou. Van je drie dochters. We willen je graag wat vertellen. 

Danique 

Hieperdepiep, morgen zijn jullie al 30 jaar getrouwd! Gefeliciteerd lieve P en M, wat een mooie mijlpaal! We hadden het het liefst groots gevierd en onder andere omstandigheden, want dat verdienen jullie! Wat hebben jullie een mooi en krachtig huwelijk. Eén die wij alle drie gelukkig als voorbeeld hebben en waar wij ook voor gaan met onze mannen. Maar nu vieren we het klein en op afstand met alleen ons gezin (de mannen en kindjes blijven thuis), en dat is goed. Want P, jij mag niet nog zieker worden en daar hebben we alles voor over!

Bijna 2 maanden geleden veranderde jouw leven compleet. Meer dan ooit zelfs. Jij, een fitte, vitale man ging fietsen en werd aangereden door iemand die je over het hoofd zag. Wat er daarna gebeurde, kon niemand zich voorstellen. Een CT scan bereidde je voor op slecht nieuws; je moest van het ergste uitgaan. En dat was het, bleek een maand later. Nu heb je jouw eerste chemokuur gehad en maak je een reis die je liever nooit zou willen maken. Maar Pap, ik ben zo trots op jou en op mama, op hoe jullie er mee omgaan in deze moeilijke tijd. Het liefst wil ik er zo veel mogelijk voor jullie zijn, maar dat kan helaas niet zoals ik had gehoopt door de maatregelen die we heel serieus moeten nemen van het ziekenhuis. Wel vinden we onderling veel steun bij elkaar en zijn we nog opener over onze gevoelens dan we al waren (kan dit?). Elk lief berichtje, kaartje of woord kan al een stortvloed aan tranen brengen. Emotioneel zijn we allemaal. Bang ook wel. Maar we houden goede moed! We gaan voor genezing! En waar we kunnen, doen we alles voor elkaar. 

Lieve pap en mam, ik hoop dat jullie een beetje kunnen genieten van jullie trouwdag. En straks steeds weer een beetje meer van de mooie dingen om jullie heen. En pap, als jij genezen bent, gaan wij ook echt samen op pad. De bucketlist is al gemaakt, maar op nummer 1 staat dat jij beter moet worden. 

Ik hou van jullie!

Liefs, Danique 

Shannah

Lieve Paps,

27 Maart 2020 draaide het leven van ons gezin helemaal om. Het moment dat ik gebeld werd door Jane dat je in een fiets ongeluk terecht was gekomen en het even goed mis was liet me heel erg schrikken. Direct ben ik Danique gaan halen en reden we samen naar het Maasstad ziekenhuis. Kalm konden we blijven door de woorden van mama dat het ‘ernstig’ was maar gelukkig niet levensbedreigend. 5 ribben gebroken en een klaplong... Het zou even duren maar je zou weer opknappen. Tot het nieuws die avond kwam dat er op de andere long zorgwekkende dingen te zien waren, ik wist niet wat ik moest denken en voelen. De machteloosheid nam het over, boos was ik vooral. Gevolgd door wekenlang onzekerheid over wat het nou eigenlijk zou zijn.

Ondertussen konden wij niet bij jou vanwege de corona tijd.. dit was frustrerend en verdrietig. Toch wist ik ergens hoe sterk je was en dat je kosten wat het kost tegen alles zou vechten, jouw doorzettingsvermogen is namelijk al mijn hele leven een voorbeeld voor mij geweest, jij kan dit papa! 

En mama.. jeetje wat ben jij een powervrouw en wat hou jij jezelf goed staande, ook jij was ervan overtuigt dat we dit met zijn allen konden. We namen je alles uit handen en brachten je elke dag naar het ziekenhuis, al moest ik 100x heen en weer het maakte me echt niets uit.

Na 4 weken mocht je papa eindelijk mee naar huis nemen! Een emotioneel wederzien met Marley zorgde voor tranen van eindelijk een klein beetje geluk. 

Nu was het thuis afwachten op de uitslagen van de scans.. even werd het nog spannend, maar uiteindelijk te horen gekregen dat het behandelbaar is..

Wat ben ik trots op mijn sterke papa, mijn liefdevolle moeder en mijn steun en toeverlaten Danique en Jane. Leon, Ahmed en Tom die achter hun vrouwen stonden en hielpen waar dat kon. Dankbaar ben ik voor iedereen die lieve berichten, kaartjes, bloemen maar vooral voor de mensen om ons heen die dag in dag uit aan ons dachten. 

Morgen zijn jullie 30 jaar getrouwd papa en mama! Wooow! 

‘Our Family is a circle of strenght and love’

Er is een lange weg te gaan en we zijn er nog lang niet, maar met zijn allen vechten we door! 

Pap, wat ben ik blij dat je er bent!

Ik hou van jou en mama zoveel!❤️

Dikke kus, Shan

Janey 

Lieve pap,

Ik hoor je het nog zeggen voordat je ging wielrennen: “Diaan, ik doe het zelfde rondje als altijd hoor, neem mijn telefoon voor de zekerheid wel mee”. Daarna leg je altijd met je vinger in de lucht uit waar je allemaal langs gaat, mama en ik snappen er meestal eigenlijk niets van. Je vertrok, mama bleef thuis en ik ging even naar kantoor om wat laatste dingen voor werk te doen. Ik had namelijk twee weken vakantie opgenomen om aan mijn scriptie te werken. Mama belde mij opeens en toevallig nam ik wél een keer meteen op. Ze zei dat je een ongeluk had gehad en dat ik meteen moest komen. Ik schrok van haar bericht en hoorde hoe ongerust ze was, maar bleef zelf verbazingwekkend rustig. Suzanne was bij me en die reed naar de plek van het ongeluk toe. Zó fijn, want achteraf gezien had ik echt niet zelf kunnen rijden. Er stonden zoveel mensen om je heen, je lag daar op de grond maar gelukkig was er al hulp voor je. Mama en ik waren geschrokken, maar bleven kalm en belde Shan en Daan op omdat je met spoed naar het ziekenhuis moest. Daar lag je dan in die trauma kamer, ervan overtuigd dat je morgen vast weer naar huis mocht. We moesten ook een frikandel voor je meenemen als we je spullen kwamen brengen, het was tenslotte vrijdag (patatdag). 

Vanaf dat moment vormde jouw vrouwen zo’n sterk team. We zorgde voor mama zodat zij zorgeloos naar jou toe kon iedere dag, we deden de praktische dingen en moesten vooral ook welgeteld 22 bossen bloemen onderhouden. We bedachten iedere keer weer iets om je op te vrolijken. Kaartjes van Megan en Liam, een beer met een T-shirt waar we allemaal wat op schreven, iedere dag een foto van Marley; we noemde het ‘the mars of the day’. Maar ook dat konden we allemaal niet zonder onze mannen, die er ook áltijd voor ons waren. Tot mama belde en vertelde dat we haar even met zijn drieën moesten ophalen uit het ziekenhuis. We konden namelijk niet naar je toe vanwege de Corona tijd, wat ook super moeilijk was. Ze moest ons helemaal in haar eentje het nieuws vertellen dat er zwellingen te zien waren op je longen en dat het hoogstwaarschijnlijk niet goed was. Ik weet nog dat ik naar huis reed, huilend met Shan naast me en Daan achter me. Soms waren we stil en soms spraken we elkaar moed in en die positiviteit hebben we vastgehouden. Het was een onzekere tijd en toen je eindelijk uit het ziekenhuis kwam, versierde we het huis en dronken we een wijntje. Of het nou mocht of niet. Als je enige nog thuiswonende kind, is het soms wel lastig om jou en mama verdriet te zien hebben van dichtbij. Daarentegen doen de momenten dat jullie samen lekker op de bank liggen of Marley gaan uitlaten, me heel goed. 

Morgen zijn jullie 30 jaar getrouwd. Wat een mijlpaal. Het voorbeeld van échte, onvoorwaardelijke liefde. Mama zou jou nooit opgeven en jij haar niet. Ik heb bewondering voor de manier hoe jullie deze tijd doormaken. Stapje voor stapje, met het oog op de toekomst. Op mooie reizen die jullie nog samen willen gaan maken en alles wat jullie samen nog van ons willen meemaken. Ik heb er sowieso vertrouwen in. Je vertelde dat als je beter bent, je met iedere dochter een bijzondere dag zou willen hebben. Dat gaan we zeker doen, al is iedere dag met jullie aan mijn zijde bijzonder en heb ik gemerkt dat dat niet altijd vanzelfsprekend is. 

Pap, ik ben je dankbaar voor alles wat je ondanks deze rot ziekte nog steeds voor me doet. Je probeert te helpen met de beslissingen voor ons huis en je bent ervan overtuigd dat ik écht geen vertraging ga oplopen bij het afstuderen vanwege deze situatie. Je probeert zelfs nog mijn conclusie en samenvatting te formuleren. Dat heb ik namelijk nooit zonder jou gekund, die schreef jij meestal voor al mijn verslagen haha. Gelukkig zijn er veel lieve mensen, die mij daar ook bij helpen.

Maak je over ons geen zorgen, we staan sterk met elkaar en gaan deze rot ziekte hopelijk verslaan. Hopend op betere tijden, maar genieten van iedere dag die we met elkaar spenderen. Ik hou ontzettend veel van jou en van mama! 

Liefs, Jane